Kangoeroes

Augustus 1999

Ons Hollandse prakje aardappels met bloemkool valt in het niets bij de maaltijden die wij hier aangeboden krijgen. Groenten en groenten, vlees en vlees en groenten... Uitgebreid wordt er gekookt. Niet alleen bij ons gastadres, maar ook op openbare plaatsen. in de parken en het bos vind je overal picknickplaatsen. Een tafel met banken, soms een luxe houten huisje, maar meestal ook een barbeque. Het klimaat leent zich ook goed voor het buitenleven. Het is hier nu winter, dwz de temperatuur ligt rond de 20 graden.

Al meerdere keren zijn we meegenomen naar een park of ander stukje natuur. Aansluitend werd er dan gepicknickt. Uit de zondagochtend dienst, GPO-church, gingen we met een groep mensen naar Cressbrook Dam. Eén van de drie dammen die lokaal voorzien in het drinkwater van Toowoomba, Oakey, Jondaryan, Haden, Crows Nest, Highfields, Kingsthorpe, Gowrie Junction, Meringandan, Westbrook and Goombungee. Een natuurgebied, mooi om te wandelen en ook hier weer openbare picknickplaatsen met een barbeque. Er werd weer volop uitgepakt wat betreft een maaltijd. Een grote BBQ werd in gebruik genomen en al gauw stonden wij vlees te bakken en namen wij deel aan een groepsmaaltijd. Het echte vakantiegevoel, al schijnen de mensen het hier al vrij normaal te vinden.

*Het echte buitenleven gevoel ;-)

Peter en ik genieten enorm. Het is geweldig, zoals ik al eerder schreef. De natuur is werkelijk prachtig, een belevenis op zich. Naast de gezelligheid hadden we bij Cressbrook Dam ook een echte Australië-ervaring. Voor het eerst zagen we , zoals in Nederland hertjes of zwijnen te zien zijn, Walibi's (kleine kangoeroes) in een veld rond springen. Ze stonden te grazen, spitsten hun oren, hupten wat rond. Fantastisch 

*bron: animalgeographic.com

Het schemerde toen we weer naar 'huis' reden. Langs de weg stond ineens een grote kangoeroe. Ik kon er jammer genoeg geen foto van maken, maar dat beest was echt heel groot! Ik wist niet dat er zulke grote kangoeroes bestonden. Grappig detail, hier staan waarschuwingsborden langs de kant van de weg : "Pas op overstekende kangoeroes"

Kookaburra in een Gumtree

augustus 1999

Kookaburra sits in the old gum tree,

Merry merry king of the bush is he.

Laugh, Kookaburra, laugh, Kookaburra,

Gay your life must be!

Het liedje/versje van hierboven leerde ik al op de basisschool. Nooit had het betekenis voor mij totdat we vandaag een mooie grote vogel in een boom zagen zitten (de natuur en met name de vogels hier zijn zo bijzonder!). Terwijl ik de vogel op de foto vast legde vertelde Irene dat het een Kookaburra was. De boom waar hij in zit is toevallig (!?) ook een Gumtree!

*Een Kookaburra in een Gumtree.

Bottletree en lorrikeets

We zijn zeer gastvrij ontvangen op ons logeeradres. Na een goede nachtrust, we hebben geslapen als een blok, viel de jetlag ook enorm mee. 

Het is winter aan deze kant van de aarde, maar het is niet koud, in tegendeel. We genieten van de omgeving. Wat een ruimte heeft dit land. Zelfs hier in de stad. Straten zijn ruim en overal is laagbouw, voornamelijk vrijstaande woningen en een prachtige natuur. Toen Peter en ik de eerste ochtend even een blokje om liepen zijn we niet verder gekomen dan de hoek van de straat, zoveel nieuwe dingen, bomen en planten zijn hier te ontdekken en te bekijken. Alleen de vogels al, bij ons in Nederland hooguit in volières te vinden, vliegen hier vrij rond alsof het musjes zijn. Echt geweldig!



*Bottletree in Toowoomba

*Tabletop mountain Toowoomba

De vogels hebben ons ook een bijzonder welkom in Australië gegeven.... Onze gastheer en gastvrouw hadden ons afgezet bij een park, Picnicpoint, terwijl zij naar een 'meating' moesten voor pastors. Picnicpoint is een wat hoger gelegen park met een mooi uitzicht over Toowoomba en een bergachtig landschap er omheen. Vol verwondering liepen wij hier rond.Onze aandacht werd getrokken door kleurrijke vogeltjes in de boom; Lorrikeets.  Een tijd lang konden we ons vermaken door omhoog te turen. Gewapend met fototoestel volgden we de beestjes van boom naar boom. We wachtten totdat ze goed in zicht waren en de zon op hun kleurige verenpakje scheen toen het ineens begon te regenen. Althans dat dachten wij. De regen zette echter niet door en wij stonken een uur in de wind! Hadden die prachtige beestjes op ons geplast!!?

 

Lorrikeets   *bron foto: songbirds.com.au



Een lange reis

Dubai en Taiwan:
Op de luchthaven van Dubai sloeg de warmte ons in het gezicht. Wat een hitte, je zag de hitte boven het asfalt van de landingsbaan kringelen, en dat terwijl het al 22.00 uur 's avonds was. De gemiddelde temperatuur in deze tijd van het jaar is er rond de 41 graden.
Meer dan de luchthaven hebben we niet gezien, want Dubai was alleen maar een korte tussenstop, al snel vertrok onze volgende vlucht naar Taiwan. In Taiwan hadden we bijna een hele dag (of was het nacht?) de tijd voordat onze volgende vlucht vertrok ,maar ook hier hebben we niet veel gezien. We reden een stukje door Taipei in een taxi. Gewoon van de luchthaven naar een hotel en later weer terug. Heerlijk om even op een bed te kunnen liggen...

Na wat geslapen te hebben eten we in ons hotel in Taipei.

Australië
En nu zijn we dus in Australië. Ik moest het even tot me door laten dringen. Australië... Dat sprak vroeger enorm tot de verbeelding. Niet in de eerste plaats door "The flying doctors"..., nee nog langer terug naar toen ik een kind was, in de vorm van 'de andere kant van de wereld"!  Daar zijn we nu, en we vallen niet eens van de aarde af ;-)

Voordat wij, buitenlanders, voet op Australische bodem zetten werden we van onder tot boven bespoten met één of ander ontsmettings spray. Daarna mochten we het vliegtuig verlaten. Onze grote rugtassen, netjes verpakt in een hoes met een slotje er op zagen we gauw verschijnen. Ook zij hadden de reis doorstaan, gelukkig. De tassen moesten net als wij nog even een snuffelende douane hond passeren en toen konden we doorlopen.  

Thijs,een vriend van ons die een paar jaar geleden naar Australië is geëmigreerd, is ons komen halen. De eerste twee weken blijven we bij hem, z'n Australische vrouw en schoonouders. Wat is het leuk om hem weer terug te zien!! Vanaf de luchthaven van Brisbane is het twee uur rijden naar Toowoomba. We zijn het gevoel van 'tijd' even helemaal kwijt. Bijna 48 uur gereisd met wisselende tijdzones.

Op de achterbank van de auto heb ik moeite m'n ogen open te houden, maar ik wil zo graag om me heen kijken. Hoe laat is het? ... ons lichaam vertelt ons dat het nacht is. We zijn moe, maar hier is het dag, amper 11.00 uur, we hebben nog een hele dag voor ons! We besluiten niet toe te geven aan de vermoeidheid. Zo snel mogelijk wennen aan een jetlag betekent zo snel mogelijk aanpassen. We doen ons best... gaaaaaaap! 

Goodbye Nederland

"Zouden ze daar nu rijden?", dacht ik, kijkend naar de gekleurde stipjes op de snelweg. "Hebben ze gewacht totdat ons vliegtuig de lucht in ging en kijken ze nu omhoog, naar ons, net zoals wij nu door het raampje naar beneden turen?"  We zijn uitgezwaaid op Schiphol door onze ouders, broertje, broer en schoonzus. Gezwaaid totdat we ze echt niet meer zagen. De zwaaiende arm van m'n vader zag ik nog het langst boven iedereen uit totdat we door gate 7 verdwenen.

De tranen van net, bij het afscheid, hebben plaats gemaakt voor opgewonden spanning. Eindelijk is het dan zover...eindelijk gaat het gebeuren. Het Nederlandse landschap verandert in groene vakjes en blauwe watervlekken. Goodbye Nederland!! Bye bye... Voor ons ligt een jaar vol avontuur en onbekend terrein ... WAUW!

Evenzo 'WAUW!' is het uitzicht vanuit het vliegtuig. De zon schijnt en het is bijna onbewolkt waardoor we het landschap onder ons goed kunnen zien. Op een schermpje voor ons in de wand (wij zitten helemaal vooraan, recht onder de cockpit bij het raam) kunnen we precies volgen waar we zijn. Hemelsbreed vliegen we ongeveer in een lijn tussen Athene en Ankara richting Beirut. De kust van Turkije gaat over in de Middelandse zee waarna we een tijdje later de kust van Syrië zien. Donkerbruine bergen met duidelijk zichtbare reliëf lagen en grillige vormen. Daarboven allemaal kleine ronde witte wolkjes... prachtig! Even later glijdt er een soort woestijnlandschap onder ons door.... en dan landen we, na een vlucht van 6 uur, in Dubai.

Medische zaken op orde

De afgelopen maanden zijn we aan alle kanten geprikt. Met name in onze bovenarm, maar helaas moest er ook een vaccinatie gezet worden in de bil en één in de buurt van de schouder. We mochten zelf de plek kiezen, hoe leuk, omdat de vaccinatie (welke weet ik niet meer) een litteken achter laat. De eerste vaccinatie die we kregen was in december 1998; gele koorts (Yellow Fever). Daarna volgden: DTP, Typhm, Twinrix (3x), BCG en Cholera. Alles is netjes genoteerd , compleet met stempels in ons meereizende medische paspoort. Uit voorzorg hebben we ook een doktersverklaring aangevraagd voor alle medicijnen die mee gaan op reis zodat we die bij een grenscontrole kunnen overhandigen.

We zijn bij de KLM-arts geweest om eens advies te vragen welke medicijnen we  mee moeten nemen en in welke gebieden we Lariam moeten slikken of een andere profylaxe voor Malaria. In tegenstelling tot wat onze dokter voorschreef valt het enorm mee. Bijna zouden we voor een kapitaal aan malaria-tabletten meenemen en tijdens de reis groen zien van de medicatie ;-)  Het eerste deel van onze reis totdat we India bereiken, hoeven we zelfs helemaal geen medicijnen te slikken. Scheelt weer. Lariam is overigens een 'paardenmiddel'. Niet iedereen reageert er goed op, dus wij hebben een maand proef geslikt. Malaria is afhankelijk van de maanden waarin je een land bezoekt, lengte van het bezoek, welke gebieden, hoogte..enz. In m'n reisjournaal heb ik de malariagebieden op de wereldkaart rood gekleurd. Kunnen we altijd nog zien wat we doen...

Ook hebben we allebei ons bloed laten prikken. We wilden voor ons medisch paspoort weten welke bloedgroep we hebben. Hopelijk niet nodig, maar wel handig om te weten. Prettige bijkomstigheid is dat we dezelfde bloedgroep blijken te hebben. Gekscherend, maar eigenlijk bloedserieus (ha ha) hebben we maar meteen afgesproken dat we in geval van nood elkaars bloeddonor zijn.    

Verder hebben we voor al het vliegende en kruipende gespuis een geïmpregneerd muskietennet (klamboe) gekocht. 's Nachts geen gele koorts-, dengue- of malaria- geprik aan ons lijf en liever ook geen kakkerlakken. Bovendien zorgt een geïmpregneerde klamboe er voor dat de mug met veel geduld (die net zo lang op de klamboe wacht totdat een been of arm tegen het net komt) gedood wordt door het insectendodende middel in het net. Ook zullen er minder muggen in de kamer zijn...

Tenslotte nemen we natuurlijk een First Aid, travelsafe kit (een hele mond vol, maar gewoon een verbandtasje voor op reis) mee. Aangevuld met een paar steriele naalden.

Bijna..

Juli 1999

Onze flat staat vol bloemen en in de slaapkamer staat een krat met allemaal kadootjes, kaarten en lieve attenties.

Gisteren nam ik afscheid van m'n collega's op school. De kinderen van mijn klas (groep6) waren allemaal verkleed als buitenlanders; een Spaanse schone, een Mexicaan, Chineesjes en zelfs Afrikaanse mannen en vrouwen. Het werd een feestelijke dag waarbij ook Peter aanwezig was. Liedjes, kadootjes... allemaal weer veel te gek. Van m'n collega's kreeg ik een prachtig horloge met twee tijdzones, dus twee wijzerplaatjes. Het ene klokje kan ik op Nederlandse tijd zetten en het andere op de lokale tijd van het land waar we op dat moment zijn. Geweldig!

*foto van shopstyle.com

Het komt nu heel dichtbij, de grote reis. De laatste dingen hier in Nederland ronden we af. Nog drie weken...., maar genoeg te doen. Eerst de laatste dingen in ons eigen huis afwikkelen, opruimen en schoonmaken. Onze persoonlijke spullen en kleding e.d. hebben we in dozen op onze ruime zolder staan. Over twee weken komt de nieuwe huurster hier wonen. Zij zal ook voor onze poes Bo gaan zorgen. Zodra we ons flatje verlaten logeren we nog een week bij onze ouders. Dat is niet alleen praktisch maar ook leuk om nog even tijd met hen door te brengen voordat we gaan.

De voorbereiding

Juli 1999

Maanden van voorbereiding zijn vooraf gegaan aan dit moment. Het begon ongeveer een jaar geleden toen we voor de zoveelste keer in een gesprek met elkaar spraken over onze toekomstideeën en wensen. Wat zouden we graag iets van de wereld zien. Ook het idee om met en voor kinderen , bijvoorbeeld straatkinderen, te werken sprak en spreekt ons beiden aan. Een kindertehuis... Heel concreet weten we het niet, maar we zijn ervan overtuigd dat als je dergelijke dingen wilt doen en leiding wilt ervaren, je zelf de motor moet starten. Een stilstaande auto valt niet te besturen.

Zo hebben we in dat gesprek van een jaar geleden een besluit genomen. Nu is het de tijd om iets te gaan doen met onze 'dromen'. Als we daadwerkelijk zulke dingen willen beleven moet we zorgen dat het mogelijk wordt, al weten we niet precies hoe. Kijkend naar onze situatie was het ook hèt moment. Op dat moment drie jaar getrouwd, allebei werkend, Mellody in het onderwijs werkend op twee basisscholen en Peter als assistent accountant bij een klein accountantskantoor in ons dorp. We wonen in een huurflat en hebben nog geen kinderen. Dus voordat we settelen en een eventuele carrière opbouwen.

Het besluit was genomen. Wij zouden een wereldreis gaan maken. Een jaar rondreizen en landen zien. Daarnaast zendelingen en kindertehuizen bezoeken om zo, wie weet, ook onze plek te ontdekken. Die avond knielden we samen neer en  legden onze ideeën en verlangens ook in gebed voor aan onze Hemelse Vader.  

Het balletje ging rollen. Direkt na ons besluit, binnen 4 dagen, werden we gezegend met werkuitbreiding en een salarisverhoging voor Peter. De bekostiging van de reis was namelijk één van de grote vraagtekens geweest....

Een jaar lang hebben we hard gewerkt en strikt gespaard. Het salaris van Mellody spaarden we in het geheel en verder leefden we zuinig van de inkomsten van Peter. En nu is het bijna zo ver...

We hebben de nodige dingen aangeschafd, we zijn de afgelopen maanden ingeënt, we hebben contacten gelegd met zendelingen in de landen die we willen bezoeken. We hebben een globale route en planning gemaakt. Niks vastgelegd of geboekt op de eerste tickets, reisbestemming Australië, na. We hebben ons losgemaakt van allerlei verplichtingen , verzekeringen en dergelijke waar we hier in Nederland aan vast zitten. Nog een hele klus om er van af te komen... (Later zou blijken dat het veel gemakkelijker is om er weer aan te komen).  In plaats daarvan hebben we één verzekering afgelsoten , een reisverzekering speciaal voor dit soort ondernemingen, bij ELVIA.

We hebben met de woningstichting een contract opgesteld waarmee we onze flatwoning voor een jaar hebben onder-verhuurd en we hebben allebei onze baan opgezegd. Van de directeur van de school waar ik werkte heb ik een ondertekende brief mee gekregen, was zijn initiatief, waarin staat dat ik na een jaar weer terug mag komen. Een soort van onbetaald verlof zeg maar. "De deuren staan voor je open...", werd er bij gezegd.